Η αποτυχία ενός «φραξιονιστή» λόγω… αθέμιτου ανταγωνισμού!

Επιστολή αποχώρησης του Μανώλη Κλαμπατσέα από το ΕΠαΜ

Άλλη μια επιστολή αποχώρησης από το Ε.ΠΑ.Μ. δεν είναι δα και είδηση με τόσες που έχουν αναρτηθεί τελευταία. Πολύ περισσότερο που η δική μου είναι αναμενόμενη, μιας και ο πυρήνας μου, ο πυρήνας Καλαμάτας, έχει αποχωρήσει από την Κυριακή 21/3/16 με ομόφωνη απόφαση των παρευρισκομένων 11 στους 14.

Κάθε αποχωρισμός είναι δύσκολος κι οδυνηρός. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ένα μέτωπο που ξεκίνησε με τόσες ελπίδες και προοπτικές.

Σέβομαι απολύτως την επιλογή των συναγωνιστών που συνεχίζουν να αγωνίζονται με αυταπάρνηση μέσα από τις γραμμές του Ε.ΠΑ.Μ. Θα προσπαθήσω όμως να εξηγήσω, γιατί αναγκάζομαι κι εγώ να φύγω όπως και τόσοι άλλοι πριν από μένα. Από την αρχή ξεκαθαρίζω γιατί γράφω και μιλάω δημόσια. Απλούστατα, κάνω όλα αυτά που μάθαμε μαζί τόσα χρόνια. Μάθαμε να μην κρύβουμε τις θέσεις μας και να μη μασάμε τα λόγια μας. Άλλωστε ανοιχτά είχεμιλήσει και ο Δημήτρης Καζάκης για τις Σπίθες το 2011.

Επίσης από την αρχή να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, πως τα εσωτερικά του ΕΠΑΜ, παρά το ό, τι έχει συμβεί, είναι απείρως καλύτερα από τα άλλα κόμματα. Δεν μιλάω μόνο για τα συστημικά αλλά και για τα εκτός κοινοβουλίου. Οι απαιτήσεις μας όμως ήταν μεγάλες από ένα μέτωπο που είχε αυτή την ιδρυτική και οραματίστηκε κάτι εντελώς νέο για την κοινωνία. Το κύριο πρόβλημά μου είναι πως το ΕΠΑΜ άρχισε να τους μοιάζει. Διατηρώ απολύτως θετική στάση απέναντι στο μέτωπο, όπως και σε κάθε πολιτικό φορέα, κίνηση και συλλογικότητα που αντιστέκεται στο ξεπούλημα της χώρας. Θα συμμετέχω στους αγώνες και στις δράσεις, κυρίως, δίπλα στους επαμίτες. Ακόμη όμως και σε κάθε συλλογικότητα αλληλεγγύης, όπως το κοινωνικό ιατρείο, το φροντιστήριο, οι πλειστηριασμοί, κλπ. Θα κάνω ό, τι περνάει από το χέρι μου ώστε τέτοιες συλλογικότητες και πρωτοβουλίες να γίνουν ο καταλύτης ενεργοποίησης και ενότητας της κοινωνίας για τη δημιουργία ενός μαζικού, πραγματικά παλλαϊκού πατριωτικού μετώπου με στόχο την ανατροπή των μνημονίων, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Τα «μέτωπα» που αυτοπροσδιορίζονται, αυτοπεριορίζονται και οριοθετούνται στα πλαίσια αποκλειστικά της αριστεράς, όχι μόνο δεν με αφορούν αλλά θεωρώ ότι περιορίζουν και αναστέλλουν την ευρύτερη συσπείρωση. Πρόκειται για συνασπισμούς, συμφωνίες, συνεργασίες των κομμάτων και των ηγεσιών τους, αλλά δεν είναι μέτωπα.

Μα τι συνέβη; Τι έπαθαν όλοι αυτοί τελευταία; Φεύγουν μόνοι τους ή τους διώχνουν;

Στα τέλη Οκτωβρίου 2015 είχα αναρτήσει στο μακαρίτη τον πολιτικό διάλογο του Ε.ΠΑ.Μ. ένα αρθράκι με τίτλο «Να μη φύγει κανένας». Δεν ήταν τυχαίος ο τίτλος ούτε η παραίνεση. Διαισθανόμουν πως η τακτική του ΓΓ Δημήτρη Καζάκη και της ηγετικής ομάδας των ιδρυτών θα ήταν «χτυπάω τα χόρτα για να βγουν τα φίδια» σύμφωνα με μια δική του έκφραση. Γνώριζαν καλά πως στο 4ο συνέδριο κατάφεραν να περάσουν την πολιτική απόφαση που ήθελαν, αλλά βγήκαν βαριά πληγωμένοι όπως και όλο το Ε.ΠΑ.Μ. Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση για τη νέα Π.Γ. υπήρχαν δυο επιλογές. Η μια να εφαρμόσει μια ενωτική πολιτική συσπείρωσης όλων των δυνάμεων του μετώπου και η άλλη να ακολουθήσει μια σκληρή πολιτική, με χαρακτηρισμούς και πολεμική, για να υποτάξει τους διαφωνούντες ή να φύγουν μόνοι τους μέχρι το επόμενο συνέδριο.

Είχα την αφέλεια να πιστεύω πως ο Δημήτρης Καζάκης θα ακολουθούσε την πρώτη επιλογή. Θα αντιμετώπιζε με μεγαλοθυμία την αμφισβήτηση των επιλογών του και θα προχωρούσε βέβαια σε εφαρμογή της απόφασης του συνεδρίου, αλλά εμπλουτισμένης με όλες τις διευκρινήσεις και τις διαβεβαιώσεις που ο ίδιος έδωσε στις επίμονες και ανήσυχες διευκρινιστικές ερωτήσεις. Οι διευκρινήσεις αυτές, διατυπωμένες δημόσια ενώπιον του σώματος του συνεδρίου, είχαν πλέον καταστεί αναπόσπαστο τμήμα και προσάρτημα της απόφασης. Όφειλε λοιπόν να αφήσει το υπόλοιπο καταστατικό και όλες τις διαδικασίες να εφαρμοσθούν όπως είχε υποσχεθεί. Να τιμήσει την απόφαση του ανώτατου σώματος για τις δυο πολιτικές πανελλαδικές συνδιασκέψεις. Αντί γι αυτό ακολούθησε μια ρεβανσιστική τακτική, που είχε σαφέστατο στόχο να δείξει σε κάθε αμφισβητία το ποιος έχει το ‘’πάνω χέρι’’ και τελικά την έξοδο.

Η μία και μοναδική φράξια στο Ε.ΠΑ.Μ. στήθηκε το φθινόπωρο του 2014 λίγο μετά το 3ο Συνέδριο. Έδρα της η Γλυφάδα και ιδρυτές της οι Κυπριώτης, Πιερρουτσάκος. Στόχος της η μετατροπή του μετώπου σε αρχηγικό κόμμα με συγκεντρωτικό εκλογικό μηχανισμό αντί για τους αυτοδύναμους πυρήνες μιας οριζόντιας δομής. Οι «ιδρυτές», αντί να σταθούν δίπλα στους νεοεκλεγμένους, αμφισβήτησαν από την αρχή τα εκλεγμένα όργανα του 3ου συνεδρίου και εύρισκαν παντού λάθη, αναποτελεσματικότητα και προβλήματα. Την ίδια την πολιτική απόφαση του συνεδρίου για τις συμμαχίες και την προσπάθεια δημιουργίας του τρίτου πόλου την έβαλαν στο στόχαστρο αργότερα, προβάλλοντας την πολιτική της μοναδικότητας του Ε.ΠΑ.Μ. και των «ώριμων συνθηκών», που επέτρεπαν να πάρει το Ε.ΠΑ.Μ. την εξουσία. Σχετικά άρθρα γράφτηκαν από τους Κυπριώτη, Κουμαρέλλα. Έβλεπαν την έλευση των εκλογών με λίστα και έσπευδαν ώστε να έχουν τον πρώτο λόγο στην κατάρτισή της. Άλλωστε ήσαν αυτοί που πίστευαν πως «ήρθε η σειρά μας» για την ανάθεση. Αυτή η ομάδα δε χρειαζόταν να γίνει πολυάριθμη. Της αρκούσε να πείσει τον Δημήτρη Καζάκη, μιας και όλος ο σχεδιασμός είχε τον ίδιο στο επίκεντρο. Δεν ξέρω πότε το κατάφερε ή ίσως αν συμμετείχε και ο ίδιος από την αρχή. Η δημόσια αποκάλυψη όμως των προθέσεων του ίδιου του Δημήτρη Καζάκη για την πορεία του μετώπου, έγινε μόλις την παραμονή του 4ου Συνεδρίου με άρθρο του στον προσυνεδριακό διάλογο.

Σε αυτό το άρθρο υιοθετεί όλα όσα η φράξια καταλόγιζε, σχεδόν αμέσως μετά το 3ο συνέδριο, στην τότε Π.Γ. του μετώπου και, αφού τα διανθίζει με επαναστατικές κορώνες, καταλήγει στο ζουμί, όπου φτάνει να αυτοχαρακτηριστεί με τον τίτλο του αρχηγού, έτσι όπως μόνον ο Δημήτρης Κυπριώτης μέχρι τότε τον αποκαλούσε.

«Η μεγάλη πλειοψηφία, καθώς έχει χάσει τις σταθερές της, απαιτεί αρχηγό, ηγέτη, για να την οδηγήσει έξω από το σημερινό αδιέξοδο και το ΕΠΑΜ οφείλει να της δώσει αυτή την ηγεσία. Χωρίς όμως να μηρυκάζει ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι. Δεν αρκεί να πειστεί η μάζα για το δίκιο των αιτημάτων μας. Αν η μεγάλη μάζα δεν ταυτιστεί με συγκεκριμένα πρόσωπα, που στα μάτια της εκφράζουν όχι μόνο τα αιτήματα και την πολιτική φιλοσοφία της ανατροπής που πρεσβεύει το Μέτωπο, αλλά και την ικανότητα να την βγάλουν από το σημερινό αδιέξοδο, τότε είναι αδύνατον να κερδηθεί.
Το συνέδριο μας οφείλει να επιλέξει τους καλύτερους. Η ηγετική ομάδα οφείλει να απαρτίζεται από μια Πολιτική Γραμματεία 7 ή το πολύ 9 μελών. Η Πολιτική Γραμματεία κατ’ εξαίρεση του καταστατικού και μέχρι το επόμενο συνέδριο, θα έχει και τις ευθύνες που καταστατικά ανήκουν στο Οργανωτικό Γραφείο. Επομένως δεν χρειάζεται εκλογή ΟΓ από το συνέδριο. Επικεφαλής της ΠΓ θα είναι 3 Γραμματείς. Τα υπόλοιπα οργανωτικά παραμένουν ως έχουν.

Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ότι πάμε ως Μέτωπο σε μάχη, που ίσως εξελιχθεί σε μάχη των μαχών για τη χώρα, το λαό και φυσικά το ΕΠΑΜ. Χρειαζόμαστε συγκρότηση μάχης. Χρειαζόμαστε ηγετική ομάδα «στρατηγών» ικανών να κινητοποιήσουν όχι μόνο πολιτικά, αλλά πρακτικά και οργανωτικά το Μέτωπο. Όχι μόνο το Μέτωπο, αλλά κι όλες τις ικανές κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις που μπορούν να συστρατευθούν μαζί του. Να γιατί η νέα Πολιτική Γραμματεία οφείλει να έχει την ευθύνη, όχι μόνο της πολιτικής, αλλά και της οργανωτικής συγκρότησης του ΕΠΑΜ».

Χωρίς αμφιβολία, ο Δημήτρης Καζάκης είχε το δικαίωμα να καταθέσει μια τέτοια πρόταση, έστω κι αν επρόκειτο για ριζική ανατροπή του καταστατικού και της ιδρυτικής μας διακήρυξης. Το ότι όμως την δημοσίευσε την παραμονή του συνεδρίου ήταν τακτική αιφνιδιασμού, έτσι ώστε να μην προλάβουν οι σύνεδροι ούτε καν να την διαβάσουν, πολύ περισσότερο να σκεφτούν και ν΄ αντιδράσουν.

Στο ίδιο το συνέδριο η τακτική πήρε και ψευδοπολιτικό χαρακτήρα με κορώνες για τη μοναδικότητα του Ε.ΠΑ.Μ. και τη ρητή δέσμευση για καμιά συνεργασία με κανένα.

«Το 4ο Συνέδριο δεσμεύει το Μέτωπο να μην υπάρξει τώρα και στο μέλλον κανενός είδους πολιτική συνεργασία με πρόσωπα, δυνάμεις, ομάδες και σχήματα που ψήφισαν ή στήριξαν το καθεστώς κατοχής και τους νόμους του. Το ΕΠΑΜ δεν θέλει να έχει σχέση με κανέναν συνένοχο του σημερινού καθεστώτος των αδίστακτων δολοφονιών είτε με τη μορφή των αυτοκτονιών, των δήθεν εργατικών ατυχημάτων ασυδοσίας, είτε με τη δημογραφική γενοκτονία του λαού μας. Το Μέτωπο δεν θα γίνει το άλλοθι για κανέναν από αυτούς, όταν στο άμεσο ή απώτερο μέλλον προσποιηθούν μετάνοια».

Εδώ φωτογραφίζει κυριολεκτικά τον ίδιο το Λαφαζάνη, που στον τομέα της δικής του υπουργικής ευθύνης είχε συμβεί το εργατικό ατύχημα. Όλες αυτές οι υπερβολικές διατυπώσεις έγιναν προκειμένου να δημιουργηθεί πόλωση και κλίμα, που θα ευνοούσε την υπερψήφιση της απόφασης.
Μικρή σημασία είχε ότι ο ίδιος ο Δημήτρης Καζάκης γνώριζε πως μπροστά μας είχαμε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και πως πολλά από τα τότε δεδομένα θα ανατρέπονταν.

Παραβιάζοντας την απόφαση που ο ίδιος εκμαίευσε στο συνέδριο, έσπευσε, τέσσερις μόλις μήνες αργότερα, να ζητήσει εκλογική συνεργασία από τη ΛΑ.Ε.

Είπα παραπάνω πως η ηγετική φράξια βγήκε από το συνέδριο πληγωμένη και αυτή ήταν μια μόνο από τις πληγές της. Οι άλλες πληγές που απαριθμώ είναι

1. Η έλλειψη απόφασης πολιτικού σχεδιασμού και συγκεκριμένης οργανωτικής δομής από το ίδιο το συνέδριο.

Πού ακούστηκε να γίνεται ένα ολόκληρο συνέδριο, μόνο και μόνο για να εξουσιοδοτήσει επτά εκλεκτούς να κάνουν τη δουλειά που θα έπρεπε να έχει ολοκληρώσει το ίδιο ως ανώτατο σώμα του μετώπου;

Μεγάλο έλλειμμα αυτό και το γνώριζε ο Δημήτρης Καζάκης. Γι αυτό στο 49:43 της 4ης μέρας, Β΄ μέρος, λέει και ξαναλέει με έμφαση, πως οι 7 δεσμεύονται και χρονικά να φέρουν μέσα σε ένα μήνα σε όλους τους πυρήνες το πολιτικό σχέδιο και την οργανωτική δομή για συζήτηση, τροποποίηση, εμπλουτισμό και έγκριση. Δέσμευση που δεν τήρησε ούτε στον ένα μήνα αλλά ούτε κι όταν παρήλθαν το δημοψήφισμα και οι εκλογές.

2. Το σύνολο των απαντήσεων που έδωσε ο Δ. Καζάκης το ίδιο πρωινό της τέταρτης ημέρας του συνεδρίου

Ακούστε προσεκτικά από το επίσημο site το συγκεκριμένο video. Θα εκπλαγείτε με τον τρόπο που διασκεδάζει τους φόβους και τις ανησυχίες των ερωτώντων, με υποσχέσεις πως τίποτα δεν αλλάζει, πως οι επιτροπές θα συγκροτούνται από εθελοντές και θα εκλέγουν τους συντονιστές τους, πως η Π.Γ. θα είναι έρμαιο στην ανελέητη κριτική των πυρήνων και πως οι πυρήνες θα μπορούν να ανακαλέσουν τους εκλεγμένους. (από το 49:43 έως 1:47 4η μέρα Β΄μέρος)

Τίποτα απ` αυτά δεν τηρήθηκε. Ήσαν απλώς λόγια για την καθησύχαση και τη χειραγώγηση των συνέδρων.

Δείτε τι συνέβη όταν ο πυρήνας Αχαρνών ζήτησε την ανάκληση του – πρόσκαιρα και κατά λάθος αναπληρωματικού μέλους της Π.Γ. – αντιγραφέα ανακοινώσεων, Ιεροδιάκονου. Η προστασία του, εκ μέρους των ‘’ιδρυτών’’, ήταν απόλυτη, παρά το χοντροκομμένο ατόπημα, που δεν ήταν απλώς η αντιγραφή και η παγίδευση της Π.Γ. αλλά και μια πολιτικά λαθεμένη ανακοίνωση, όπως κατέδειξε η διορθωτική του συνδικαλιστικού που ήλθε εξ εσπερίας. Τόση προστασία που, δικαίως, του έχει πλέον απονεμηθεί το προσωνύμιο της «ιερής αγελάδας». Να μην ξεχνάμε βέβαια πως παρόμοιες τακτικές προστασίας των ‘’ιδρυτών’’ είχαμε και παλιότερα, όπως με την αποτραπείσα τελικά αλλά επίμονη προσπάθεια να φορτωθεί το λάθος Κυπριώτη, με την αλήστου μνήμης ανακοίνωση της επίσκεψης Σόιμπλε, στην κεντρική γραμματεία και στη Μάρα Λεβίδη.

3. Το χειροκρότημα στην παρέμβαση του Τάσου Κώνστα

Με την ομιλία του ο Κώνστας αντιπαρατέθηκε στην πρόταση Καζάκη και διακόπηκε με επιδοκιμαστικό χειροκρότημα (3:29 Δεύτερη μέρα Β΄μέρος). Αμέσως μετά το τέλος της ομιλίας, ο Δημήτρης Καζάκης αποφάσισε να πάρει το λόγο με το έτσι θέλω εκτός διαδικασίας και χωρίς την άδεια του προεδρεύοντος Αλεξανδρή, που προσπαθούσε να σώσει τα προσχήματα. Οργισμένος και χτυπώντας το χέρι του (3:40), ο Καζάκης έπαιξε το εκβιαστικό χαρτί της απόσυρσης της πρότασής του και της αποχώρησης. Για το παλιό αυτό κόλπο παραπέμπω στο άρθρο του Αλέξη Ξιφαρά που το αποκαλύπτει μέσω του Michels.

Ήταν τυχαίο ότι διέκοψε τόσο άτσαλα τη διαδικασία τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Να θυμίσω πως είμαστε ακόμη αρκετά πριν από τη μέση των ομιλιών και προφανώς θέλησε με τον εκβιασμό, να κόψει την όρεξη για κριτική και αντιρρήσεις από τους επόμενους που θα ακολουθούσαν.
Ακολούθησε το θέατρο του παραλόγου με τον «θυμωμένο» Καζάκη να αποχωρεί και τους Κυπριώτη, Πιερρουτσάκο να τον ακολουθούν (3:45). Η επαίσχυντη αυτή σκηνή έχει απαθανατιστεί και στο σχετικό video του συνεδρίου. Σκηνές απείρου κάλλους διημείφθησαν στο φουαγιέ και στους γύρω δρόμους, με πολλούς συναγωνιστές να τρέχουν να επαναφέρουν τον Καζάκη στο συνέδριο. Τελικά επήλθε συμφιλίωση, αλλά ο Δημήτρης Κυπριώτης την επόμενη μέρα, με τη γνωστή ευφράδεια και τα συνηθισμένα ακαταλαβίστικα μισόλογα, φρόντισε να επιτεθεί προσωπικά στον Τάσο Κώνστα δυναμιτίζοντας ξανά το συνέδριο.

4. Οι καθυστερήσεις, τα νάζια, οι εκβιασμοί.

Είχα την ατυχία να είμαι στην έδρα του προέδρου του συνεδρίου, όταν η μοναδική πρόταση για την πολιτική και οργανωτική απόφαση καθυστερούσε, έτσι ώστε να φτάσει κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή πριν τις ψηφοφορίες και να τεθεί το δίλημμα: ή αυτήν ή τίποτα. Τον διαχωρισμό που πρότεινα στο πολιτικό και οργανωτικό σκέλος, τον αρνήθηκε ο Δημήτρης Καζάκης. Η τακτική ήταν και πάλι ο εκβιασμός. «Ή όλη την πρόταση ή την παίρνω και φεύγω». Σκέφτηκα να θέσω στο σώμα τη διαδικαστική πρόταση για τον διαχωρισμό, αλλά δεν το τόλμησα κι αυτό ήταν λάθος μου και λιποψυχία. (2:12 4η μέρα Β΄μέρος) Έκτακτες οι συνθήκες είχε πει, προσωρινή και η αναστολή άρθρων του καταστατικού. Θυμίζει κάτι Σίγουρα, ναι!

Στη συνέχεια πρότεινε ποιους 8 (οκτώ) θέλει για συνεργάτες του στο μοναδικό ολιγομελές όργανο του μετώπου. Οι σύνεδροι όμως άρχισαν να ρίχνουν βροχή τις προτάσεις και οι υποψήφιοι ξεπέρασαν τους 30. Νέα αποχώρηση του Δημήτρη Καζάκη γιατί η πρόταση που μόλις είχε υπερψηφιστεί, δεν είχε γίνει κατανοητή ούτε από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της.(2:36 4η μέρα Β΄μέρος). Ακόμη και ο Κυπριώτης, για να ανταποδώσει φιλίες, είχε σπεύσει κι αυτός να προτείνει άλλους για το μοναδικό όργανο των «στρατηγών» της επικείμενης «μάχης των μαχών». Εκεί στον αναβρασμό, τη λύση προσπάθησε να δώσει ο Γρηγόρης Πιερρουτσάκος, που πρότεινε να αφήσουμε το Δημήτρη Καζάκη να διαλέξει αυτός ποιους θέλει δίπλα του και να μην ψηφίσουμε καθόλου. Δίκιο είχε. Τελικά, αυτή ήταν η πιο ταιριαστή διαδικασία μετά από όσα κωμικοτραγικά είχαν προηγηθεί. Ο Γρηγόρης, χωρίς να το αντιληφθεί, είχε προτείνει το καλύτερο φινάλε για τη φαρσοκωμωδία που παίζαμε. Χρειάστηκε ειδική απόφαση του συνεδρίου, που υποχρέωνε το Δημήτρη Καζάκη να επανέλθει στην αίθουσα και να θέσει υποψηφιότητα, αφού όλοι σχεδόν οι προτεινόμενοι, πλην 4 ηρωικών, απέσυραν τις δικές τους υποψηφιότητες. Στο μεταξύ από το προεδρείο, προσπαθούσα να σώσω τα προσχήματα μιας δήθεν δημοκρατικής διαδικασίας, ενώ ο συμπροεδρεύων Σινιόσογλου είχε ήδη εξαντληθεί και είχε αποσυρθεί με στομαχόπονο. Κι εκεί που νόμιζε κανείς πως τελειώσαμε και θα ψηφίσουμε, είχαν αποσύρει την υποψηφιότητα συμπάσχοντες και οι δυο εκλεκτοί των εκλεκτών. Επέστρεψαν και ζητούσαν κι αυτοί ειδική απόφαση του συνεδρίου. Οι Κυπριώτης και Κουμαρέλλας. Εκεί παραλίγο να κλατάρω κι εγώ.

5. Η ξεχασμένη απόφαση του συνεδρίου για δυο πανελλαδικές συνδιασκέψεις

Μετά την απόφαση, και παρά τις διαβεβαιώσεις πως η δημοκρατία θα ξεχειλίζει μέσα από την πειθαρχία, πως την Π.Γ. θα την ελέγχουν διαρκώς οι πυρήνες, ότι οι «στρατηγοί» θα είναι ανακλητοί και ότι το υπόλοιπο καταστατικό θα ισχύει, πολλούς από τους συνέδρους άρχισαν να τους ζώνουν τα φίδια. Σου λέει, πολλές έκτακτες εξουσίες αναθέσαμε, κάτσε να το μαζέψουμε λιγάκι. Έτσι το σώμα ανήσυχο, για καλό και για κακό, υπερψήφισε πρόταση του Γιώργου Αγγελόπουλου για δυο πανελλαδικές πολιτικές συνδιασκέψεις. Μία το Φθινόπωρο και μια στις αρχές του 2016. (Πρόκειται για άλλη μια απόφαση του συνεδρίου που παραβιάστηκε).

6. Η ρημάδα η κάλπη

Με επιμονή, ο Δημήτρης Καζάκης, φωτογράφιζε τον οργανωτικό που επιθυμούσε δίπλα του. «Κάποιον που να γνωρίζει εγκυκλοπαιδικά το Ε.ΠΑ.Μ.» έλεγε. Εγκυκλοπαιδικά, δηλαδή αυτός που έχει ένα μεγάλο εύρος γνώσεων για πρόσωπα και πράγματα μέσα στο μέτωπο. Γνώσεις που αποκτιούνται μέσα από ένα δίκτυο πληροφόρησης που το αποτελούν, εκτός από τους χαριεντισμούς και την ευνοιοκρατία, ανάμεσα στ’ άλλα, και οι γνωστοί πληροφοριοδότες. Άλλωστε τον είχε αναφέρει πρώτο-πρώτο στους προτεινόμενους. Από την κάλπη όμως βγήκε 5ος ο Πάπυρος Λαρούς, αυτός που πάντα προβάλλεται ως ο αντ΄ αυτού. Οι άλλοι εκλεκτοί ιδρυτικοί έμειναν μετεξεταστέοι. Ο Όθων Κουμαρέλλας τελευταίος αναπληρωματικός και ο Γιώργος Ιεροδιάκονος στα αζήτητα. Ο ίδιος ο Δημήτρης Καζάκης, για πρώτη φορά, επιδοκιμάστηκε μόλις από το 50% των συνέδρων. Αχ αυτή η ρημάδα η κάλπη, όπου οι σταυροί ήσαν πανάκριβοι, μιας και ήσαν μόνο τρεις και η ψηφοφορία μυστική!

Την επομένη του συνεδρίου η ιδρυτική ομάδα για να απαλύνει τον πόνο του νέου οργανωτικού γραμματέα, έσπευσε να κατοχυρώσει τη θέση του και στο τροποποιημένο καταστατικό που έστειλε στις δικαστικές αρχές. Χωρίς να υπάρχει απόφαση του συνεδρίου, που είναι το μόνο αρμόδιο για τις τροποποιήσεις του καταστατικού, πέρασε στο άρθρο 35 και τη θέση του οργανωτικού γραμματέα. Η δικαιολογία που μας είπε ο Δημήτρης Καζάκης στην περιφερειακή συνδιάσκεψη της Σπάρτης, ότι δηλαδή ήταν απαίτηση του Αρείου Πάγου, καταρρίπτεται από το γεγονός ότι, όσο και να ψάξετε, δε θα βρείτε κανένα άλλο κόμμα που να έχει καταγραμμένη αυτή τη θέση στο καταστατικό του.
Απαρίθμησα παραπάνω αυτά που χαρακτήρισα πληγές για την ηγετική ομάδα, για να εξηγήσω ακόμη και σε μένα τον ίδιο, γιατί επικράτησε τελικά αυτός ο πρωτόγνωρος ρεβανσισμός και η επιλογή της διαίρεσης και της εκδίωξης όλων όσοι τόλμησαν να εκφράσουν διαφορετική άποψη στον πολιτικό διάλογο του μετώπου, απολύτως στα πλαίσια του καταστατικού.

Αν πιάσει κανείς μια-μια τις ενέργειες της ηγετικής ομάδας, θα διαπιστώσει ότι σχεδιάστηκαν στη βάση μιας σκληρής και άκαμπτης στάσης, που ταίριαζε στο δυναμικό, ηγετικό προφίλ του αρχηγού και στα νέα χαρακτηριστικά του κόμματος, τα οποία ήθελαν να δώσουν πλέον στο Ε.ΠΑ.Μ. Το κόμμα που θέλουν πρέπει να δείχνει σταθερό και ακλόνητο, να εμπνέει εμπιστοσύνη με το δυναμισμό του αρχηγού του, έτσι ώστε ο φοβισμένος «κοσμάκης» να στηριχτεί πάνω του. Το κόμμα πρέπει να δείχνει μπετόν αρμέ. Οι διάφοροι ανήσυχοι πρέπει ή να υποταχτούν ή να σηκωθούν να φύγουν. Αυτή η τακτική της πυγμής, σε συνδυασμό με την εκδικητικότητα και το μένος της πληγωμένης φράξιας των ‘’ιδρυτών’’, οδήγησε τόσους και τόσους συναγωνιστές αλλά και ολόκληρους πυρήνες στην αποχώρηση. Η δική μου έκκληση «να μη φύγει κανένας» έπεσε στο βρόντο. Λες και είπα να μη μείνει κανένας. Επειδή ανάμεσα στα άλλα που διαδίδουν για μένα είναι πως ηγούμαι της φράξιας των διαφωνούντων, οφείλω να ομολογήσω πως, αν ήταν έτσι, τότε θα είχα αποτύχει παταγωδώς. Επικράτησε το ΧΑΟΣ ! Άλλοι άρχισαν να αποχωρούν, άλλοι να στέλνουν μέηλ οριζόντια, άλλοι να κάνουν δημόσια κριτική από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.ο.κ. Έτσι έληξε άδοξα η δήθεν καριέρα μου ως αρχιφραξιονιστή!

Το επόμενο συνέδριο, το 5ο, είναι ένας γρίφος. Όχι πολύ δύσκολος βέβαια. Αν δεν είχαν αποχωρήσει όλοι αυτοί οι συναγωνιστές, θα φρόντιζε η Π.Γ., σύμφωνα με τον πολιτικό σχεδιασμό που είχε εκπονήσει, να επιβραβεύσει τους συμφωνούντες και να φροντίσει ώστε οι διαφωνούντες να μην έφταναν στο συνέδριο, μιας και οι πυρήνες τους θα χαρακτηρίζονταν «στάσιμοι» ή δεν θα έπιαναν τα πλάνα τους για ανάπτυξη και για διπλασιασμό των δυνάμεών τους. Νομίζετε μήπως ότι κάνω δίκη προθέσεων; Δείτε τις αναφορές τους για τη Νότια Πελοπόννησο, όπου για μεν τη Λακωνία είπαν πως έπιασε τους στόχους, επειδή χώρισαν τα ίδια τα μέλη του πυρήνα σε δυο πυρήνες, ενώ τη Μεσσηνία την χαρακτήρισαν στάσιμη. Στάσιμη λοιπόν η Μεσσηνία, παρά την αύξηση των μελών της, παρά το πλήρες ψηφοδέλτιο με 7 υποψήφιους στις εκλογές και την τεράστια προσπάθεια των υποψηφίων της που δεν άφησαν χωριό, πανηγύρι, λαϊκή αγορά, χωρίς να στήσουν τον πάγκο του Ε.ΠΑ.Μ; Που δεν άφησαν ραδιόφωνο ή τηλεοπτικό σταθμό χωρίς συμμετοχή και τοίχο χωρίς σύνθημα; Παρά την ανελλιπή οικονομική τους συνεισφορά, την κάλυψη με μέλος τους των ελλείψεων του ψηφοδελτίου της Αρκαδίας, τη συμβολή τους στη δημιουργία του πυρήνα στην Τρίπολη και την επανεκκίνηση του πυρήνα στη Σπάρτη; Αυτός ο πυρήνας της Μεσσηνίας με όλη αυτή τη δραστηριότητα, πήρε τον χαρακτηρισμό «στάσιμος» από τον οργανωτικό γραμματέα. Με ανάλογα κριτήρια θα εφάρμοζε ο Πάπυρος Λαρούς την απόφαση της Π.Γ. για τον πολιτικό σχεδιασμό και θα κανόνιζε ποιος θα φτάσει στο συνέδριο. Μάλιστα, δεν θα υπήρχε βιάση και το συνέδριο θα μπορούσε να γίνει, όχι τον Ιούνιο αλλά μέσα στο 2016 με μια διευρυμένη ερμηνεία του καταστατικού που το προβλέπει «ετήσιο». Έτσι ώστε να υπάρξει χρόνος να πιάσουν τόπο οι οργανωτικές προσπάθειες για την ίδρυση νέων πυρήνων καθαρών και αμόλυντων.

Μετά όμως από τις αποχωρήσεις, το πιο πιθανό είναι πως το συνέδριο θα γίνει στην ώρα του. Μάλιστα, θα είναι υποδειγματικά «δημοκρατικό». Τα άρθρα του καταστατικού που ανεστάλησαν, θα επανέλθουν. Είναι πιθανή ακόμα η επανεκλογή ενός εθνικού συντονιστικού συμβουλίου των 35-45 μελών. Όλοι αυτοί οι Γ.Ο.Π. που διορίστηκαν πρέπει να νομιμοποιηθούν. Θα επανέλθουμε στην κανονικότητα και την ηρεμία. Άλλωστε, ο Δημήτρης Καζάκης είχε πει πέρυσι – όταν ρωτήθηκε «γιατί μόνο 9» -, πως δεν βλέπει άλλους κατάλληλους και πως ελπίζει του χρόνου με τη νέα οργανωτική δομή να έχουν αναδειχτεί πολλά στελέχη. Ένας ολόκληρος χρόνος εκπαίδευσης στη σύμφωνη γνώμη και στην πειθαρχία που επιβάλλουν οι αυλικοί, είναι επαρκής γι αυτό.

Με όλα αυτά δεν θέλω να προδικάσω τίποτα, μιας και μέσα στο ΕΠΑΜ παραμένουν πολλοί φλογεροί αγωνιστές – πολύ περισσότεροι από όσους έχουν αποχωρήσει – που η ιδρυτική μας διακήρυξη και οι δημοκρατικές αρχές λειτουργίας έχουν περάσει στο DNA τους. Πιστεύω όμως ότι και το επόμενο συνέδριο δεν θα λύσει το εμπεδωμένο πλέον έλλειμμα δημοκρατίας στο μέτωπο, μιας και αυτό καθιερώθηκε ως δήθεν δικαιολογημένο από τις «έκτακτες συνθήκες» που θα γίνονται όλο και πιο έκτακτες. Ενδεχομένως, ακόμη και οι αποχωρήσεις και τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν, να λειτουργήσουν αντίστροφα στην κατεύθυνση της συσπείρωσης γύρω από την ηγεσία. Μετά από όσα συνέβησαν, το ΕΠΑΜ είναι καταδικασμένο πλέον να διώκει όποιον έχει τελείως ή ελαφρώς διαφοροποιημένη άποψη. Δυστυχώς φοβάμαι πως θα επικρατήσουν οι καταγγελίες , τα αλληλοκαρφώματα και η καχυποψία για κάθε διαφορετική γνώμη. Η τακτική της μηδενικής ανοχής στην αντίθετη άποψη ή σε όσους αρνούνται να προσκυνήσουν, οδηγεί νομοτελειακά σε περιχαράκωση και εντέλει σε περιθωριοποίηση του ΕΠΑΜ. Το έλλειμμα δημοκρατίας μεταφράζεται υποσυνείδητα στην άκριτη αποδοχή της αυθεντίας του αρχηγού, οπότε μοιραία χαρακτηρίζονται ως αποστάτες όσοι διαφωνούν με τον αρχηγό. Έτσι το ΕΠΑΜ μετατρέπεται, από μια ελπιδοφόρα μετωπική οργάνωση, σε μικρό αρχηγικό κόμμα, που βέβαια δεν μπορεί ούτε να πείσει το μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ούτε να δώσει λύση στα προβλήματα, αφού τη λύση δεν θα τη δώσει πλέον ο ίδιος ο λαός «αυτοπροσώπως» αλλά η αυθεντία του κόμματος. Στις έκτακτες συνθήκες, η απάντηση ήταν και θα είναι η ενότητα και η πλατιά διευρυμένη συσπείρωση των διαφορετικών απόψεων και όχι ο συγκεντρωτισμός, η περιχαράκωση και η περιθωριοποίηση.

Μιας και έχουν ακουστεί πολλά για όσους αποχώρησαν, και μάλιστα πολύ πριν αποχωρήσουν, από τότε που άρχισαν να γράφουν στον πολιτικό διάλογο, θέτω το ερώτημα ευθέως: Tι είναι αυτοί;
Ο Κατσούλης, η Κοέδρου, ο Ξιφαράς, ο Αλεξανδρής, ο Σινιόσογλου, ο Αρχοντουλάκης, η Κεραμιώτη, ο Βενιός, η Κριτσωτάκη, η Χατζηδάκη, ο Χαρώνης, ο Πουλάκης, η Βαρθολομαίου, η Μπερβανάκη, ο Κατσιάρης, η Κουρή, ο Μέντζας, η Λεβίδη, ο Λασκαράτος, ο Παπαϊωάννου, οι πυρήνες Μοσχάτου, Ιλίου, Αχαρνών, Καλαμάτας, Ραφήνας, Κέρκυρας τι είναι;

Είναι πράκτορες; Είναι βαλτοί από άλλα κόμματα;

Στ αλήθεια πιστεύει κανείς πως έχει έστω κι ένας απ’ αυτούς σχέση με Παπαδόπουλο, Πατέλη, Αποσκίτη, Πατάρι, Σουφλή, κλπ.; Για ποιον ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΜΕΝΑ, έστω και έναν από αυτούς, θα τολμήσει κάποιος να πει πως αποφάσισε να πάει σε άλλο κόμμα και εξυπηρετεί αυτό το σκοπό; Τι είναι αυτοί; Πολιτευτές που αλλάζουν κόμματα; Είναι αριστεροί, άθεοι, χριστιανοί, δεξιοί; Έχουν όλοι τους ενιαία ιδεολογία ή πολιτική τοποθέτηση; Τι στο διάολο τους έπιασε όλους μαζί;
Όλοι αυτοί είναι απλώς επαμίτες και τίποτα παραπάνω. Μια ιδρυτική διακήρυξη και η θέση «ο λαός αυτοπροσώπως» είναι το κοινό τους χαρακτηριστικό, όπως και όλων των άλλων συναγωνιστών που παραμένουν στο ΕΠΑΜ.

Μη ψάχνεστε για πράκτορες και για αλλότριους σκοπούς. Κατάντησε γελοίο. Κανείς δεν σας πιστεύει πια.

Ποιος έκανε «φραξιονιστική δράση με όρους ΚΝΕ δεκαετίας 70», όπως ανέφερε ο Δημήτρης Καζάκης στη συνδιάσκεψη στη Σπάρτη; Κατ’ αρχάς η διατύπωση είναι για γέλια, μιας και στα 70 δεν υπήρξε φραξιονισμός στην ΚΝΕ. Υπήρξε στα τέλη της δεκαετίας του 80, όταν είχα ήδη αποχωρήσει – και δεν την έζησα. Άλλοι μέσα στο ΕΠΑΜ, καμιά δεκαριά χρόνια νεώτεροι μου, έζησαν από κοντά αυτή την περίοδο και τη γνωρίζουν καλά.

Η μοναδική φράξια όσων από τους «ιδρυτές» έχουν απομείνει, ήλθε συντεταγμένη και καλά προετοιμασμένη στο 4ο συνέδριο, το κέρδισε, αλλά βγήκε πληγωμένη και εκδικητική. Εκεί δεν είχε αντίπαλο, μιας και όσοι θέλαμε να υπερασπιστούμε την ιδρυτική μας και τις αρχές λειτουργίας μας, πήγαμε εκεί με όλη την καλή προαίρεση, αλλά και την πεποίθηση πως στο ΕΠΑΜ δεν μπορείς τελικά να πας κόντρα στον Καζάκη. Πολύ περισσότερο αιφνιδιάστηκαν τα μέλη της τότε Π.Γ., που δεν είχαν καταφέρει να απογαλακτιστούν και άκουγαν σιωπηλοί την επίθεση του Δημήτρη Καζάκη για την θητεία τους, λες και έλειπε στο εξωτερικό και δεν ήταν όλο αυτόν τον καιρό δίπλα τους και κοντά τους. Έδινε την εντύπωση πως τους την είχε στημένη και τους περίμενε στη γωνία. Μέτραγε όλο αυτόν τον καιρό τα δήθεν λάθη τους χωρίς να παρεμβαίνει, με σκοπό να έλθει στο συνέδριο και να αναδείξει πόσο αναντικατάστατος είναι. Άλλοι πάλι από μας, δεν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της αντιδημοκρατικής εκτροπής και είχαμε την ύστατη ελπίδα, πως ακόμη και μετά από μια τέτοια απόφαση, η τακτική της Π.Γ. θα ήταν ενωτική, μιας και κανείς δεν περισσεύει, ιδιαίτερα στις «έκτακτες συνθήκες».

Συγχωρείστε μου τη μακροσκελή αυτή επιστολή αλλά τη δικαιούμαι μετά από 4,5 χρόνια. Κλείνω με μερικές απαντήσεις σε διαδώσεις που φτάνουν στ αυτιά μου και τις ξέρετε καλά και με μια προσωπική εκμυστήρευση.

Στη συνδιάσκεψη της Θεσσαλίας, αλλά και στις Αχαρνές, ειπώθηκε πως είναι 2 αποχωρήσαντες και 4 μέλη που κάνουν παρέα με το Λαφαζάνη και του υπόσχονται να του κουβαλήσουν το μισό ΕΠΑΜ. Μάλιστα, την πληροφορία την έδωσε ο ίδιος ο Λαφαζάνης στον Καζάκη σε μια κρίση αλτρουισμού και μεγαλοψυχίας. Μα καλά με τέτοιες ανοησίες και ψέματα προσπαθούν να διαβάλουν και να συκοφαντήσουν τους συναγωνιστές που αποχωρούν; Εξαγοράστηκε, λέει, ο Κατσούλης και το προσωπικό εμπιστευτικό μέηλ, όπου εκθέτει τα προβλήματα της υγείας του και την οικονομική του κατάσταση, χρησιμοποιήθηκε ως δήθεν αποδεικτικό στοιχείο. Αυτά τα όπλα των «πληροφοριών» και της λάσπης είναι παρμένα από τη φαρέτρα της ΚΝΕ της δεκαετίας του 80, διανθισμένα με παλαιοκομματικές πασοκτζίδικες μεθόδους.

Σε ό, τι με αφορά προσωπικά, αυτά που μαθαίνω είναι πως έχω διαλύσει 4 πυρήνες, αν και όλοι όσοι ήμουνα, εκτός από τον τελευταίο της Καλαμάτας, συνεχίζουν να υπάρχουν. Οι Αμπελόκηποι με μεταφορά των μελών τους εγκαταστάθηκαν στου Ζωγράφου και ο Κεραμικός, στα Πατήσια. Όσο για την Ακρόπολη είναι μια χαρά στη θέση της. Άντεξε σε παλιότερους κλυδωνισμούς, όπως η ανακοίνωση για την επίσκεψη Σόιμπλε και ο αιφνιδιαστικός ερχομός της κ. Χαραλάμπους την τελευταία ώρα της τελευταίας συνεδρίασης πριν το 4ο συνέδριο, προκειμένου να εκλεγεί σύνεδρος. Αυτόν δεν πρόκαμα να τον διαλύσω μιας και μετακόμισα στην Καλαμάτα όπου και τα κατάφερα να διαλύσω τον εκεί πυρήνα. Τώρα, για το ποιος είναι υπεύθυνος για την αποχώρηση του πυρήνα Καλαμάτας, παραπέμπω στην ίδια την ομόφωνη επιστολή του πυρήνα. Εκεί θα δείτε πως πιθανώς ο Γιαννουλόπουλος και η χοντροκομμένη συμπεριφορά της Π.Γ. να έδωσε τη χαριστική βολή.
Ακόμη μαθαίνω πως έχασα την καρέκλα μου στην ηγεσία, σαλτάρισα και γι αυτό διαφωνώ. Να θυμίσω σε όσους κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, πως τον Σεπτέμβριο 2013 παραιτήθηκα από τη θέση του συντονιστή του οργανωτικού γραφείου όταν είδα ότι είχε αναδειχτεί άλλος, πολύ καλύτερος και νεώτερος στα χρόνια από μένα. Έτσι το τότε Ο.Γ. με μια υποδειγματική δημοκρατική διαδικασία εξέλεξε για συντονιστή του το Γιάννη Αθανασιάδη. Δεν αποσύρθηκα στο σπίτι μου όπως άλλοι που εξαφανίστηκαν μετά το 3ο συνέδριο, αλλά έμεινα στο πλευρό του, δουλεύοντας μάλιστα περισσότερο από πριν. Στις εκλογές του 15 αρνήθηκα την πρόταση να ηγηθώ του ψηφοδελτίου στην Καλαμάτα μόνο και μόνο επειδή ήμουνα γνωστός και με θέσεις παλιότερα στο ΕΠΑΜ. Βρισκόμουνα στον πυρήνα μόλις τρεις μήνες. Ο πυρήνας είχε τη δική του ιστορία, τους δικούς του αγώνες και τη δική του δράση. Έτσι με πρότασή μου επικεφαλής του ψηφοδελτίου μπήκε ο γνωστός στην περιοχή συναγωνιστής Γιάννης Μαγγανάς. Πρότεινα να είμαι τελευταίος στη λίστα, υποδηλώνοντας έτσι την αμέριστη υποστήριξή μου στην εκλογική μας προσπάθεια. Οι συναγωνιστές μου στον πυρήνα Καλαμάτας γνωρίζουν καλά πως δεν ήμουνα όμως τελευταίος σε όλο το τρέξιμο και τη δουλειά στην προεκλογική περίοδο.

Δημόσια λοιπόν, και όχι με διαδόσεις, λέω να μαζέψουν τη γλώσσα τους όσοι – την ίδια εποχή σπρώχννονταν για μια θέση στις λίστες, στην Αθήνα. Πέντε χρόνια τώρα δεν ξεκολλούν με τίποτα από τις καρέκλες που κατέχουν, όχι χάριν της ικανότητάς τους αλλά χάρι στην κολακεία και στην προσκόλληση στον αρχηγό. Θα πρότεινα να εκσυγχρονίσουν τα «όπλα» τους με πιο μοντέρνα, φλαμπουράρικα, κόλπα. Με πληροφορίες και φήμες για οικογένειες και παιδιά. Τι λέτε, δεν είναι μια καλή ιδέα για την επόμενη λασπολογία;

Πραγματικά ήθελα να παραμείνω μέχρι το επόμενο συνέδριο του ΕΠΑΜ κι αυτή τη φορά μην έχοντας, προφανώς, την προσωπική ευθύνη για την καλή έκβαση του συνεδρίου από τη θέση του προέδρου, να έχω την ευχέρεια να εκθέσω όλες τις μεθοδεύσεις και τις ίντριγκες της ομάδας των «ιδρυτών». Πιστεύω όμως πως κάτι τέτοιο είναι και μάταιο και αναποτελεσματικό. Μου έδειξαν καθαρά την έξοδο. Είπαν πως θέλουν να απαλλαγούν από τα βαρίδια. Άρχισαν πολύ πριν τις επιστολές των αποχωρήσεων μια διχαστική πολιτική που δεν άφηνε περιθώρια συγκλίσεων. Όλα πήγαν όπως τα είχαν σχεδιάσει, εκτός από ένα. Νόμιζαν πως θα φεύγαμε σιωπηλά. Αυτές οι επιστολές αποχώρησης χαλάνε το ήρεμο κλίμα και το κυριότερο, την εικόνα ενός εν δυνάμει αξιόπιστου εκλογικού συνεταίρου στη μοιρασιά της ανάθεσης στις επόμενες εκλογές.

Θα μπορούσαν να προχωρήσουν στην οργανωτική ανασυγκρότηση που αποφασίστηκε από το συνέδριο, χωρίς να φτάσουν εκεί. Είχαν τη δυνατότητα να εκτονώσουν το κλίμα με μια πολιτική συνδιάσκεψη αντί για έκτακτο συνέδριο και με την διατήρηση του πολιτικού διαλόγου. Αντί γι αυτό προχώρησαν σε προκλήσεις, όπως πρόκληση ήταν και ο «πολιτικός σχεδιασμός» με τις αναφορές σε συμμετοχή στο συνέδριο κατ επιλογή, καθώς και η αναφορά στο τρίπτυχο «πατρίδα, θρησκεία οικογένεια». Θέλησαν να διώξουν κόσμο από το ΕΠΑΜ. Να διώξουν τους «κακομαθημένους» με τις δημοκρατικές διαδικασίες και το καταστατικό. Θέλησαν ακόμη να κόψουν την όρεξη σε όποιον μπορούσε να ελπίζει στο επόμενο συνέδριο. Γιατί όποιος και να βγει «νικητής» από ένα συνέδριο, σημασία έχει το μετά. Για την εφαρμογή των αποφάσεων πρέπει να υπάρχει γενικότερο συναινετικό κλίμα και όχι πολεμική. Σε έναν πολιτικό οργανισμό, και πολύ περισσότερο σε ένα μέτωπο, απαιτείται, εκτός από την πειθαρχία στις αποφάσεις της πλειοψηφίας, συναίνεση, καλή πίστη, προσπάθεια για σύνθεση απόψεων και ανοχή στη διαφορετική άποψη. Κυρίως το μέτωπο απαιτεί ηγεσία με ανοιχτή αγκαλιά στους συναγωνιστές και τους συμμάχους και σφιγμένες γροθιές στους αντίπαλους. Η ηγεσία του ΕΠΑΜ έχει σφίξει τις γροθιές της απέναντι σε όλους.

Όσα πικρά λόγια κι αν ανταλλάξουμε με τους συναγωνιστές μου που παραμένουν ακόμα στο ΕΠΑΜ, κατά βάθος ξέρω πως πράγματι δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο εκεί έξω. Αυτό όμως δε μπορεί να με κάνει να ακολουθώ το «μη χείρον βέλτιστον». Ποτέ δεν το έκανα στη ζωή μου. Είναι σίγουρο πως αυτά που μας περιμένουν κι αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, θα μας υποχρεώσουν να παραμερίσουμε τις διαφορές μας και να ξεπεράσουμε τις πικρές κουβέντες. Εκεί λοιπόν στους δρόμους, όταν πλέον το παιχνίδι θα έχει χοντρύνει και η όποια «κεφαλαιοποίηση των πολιτικών αγώνων» δεν θα έχει πέραση, εκεί θα σταθούμε δίπλα- δίπλα με τους συναγωνιστές μας που παραμένουν κι εκεί θα συναντηθούμε στο αναγεννημένο στη φωτιά Μέτωπο που ονειρευτήκαμε.

10/04/2016
Μανώλης Κλαμπατσέας